درباره جو دورسو

نجات، تصاحب و فعال کردن ایمان. با این وجود، شما باید عیسی را ببینید!

​

​ مدتی پس از آغاز هزاره جدید، متوجه شدم که فرهنگ مسیحیت تغییر کرده است و انفعال به فعالیت بیش از حد تبدیل شده است. در اوایل دهه هفتاد، کلمه رایج «رها کن و بگذار خدا» بود. بنابراین بسیاری از ما مانند گوسفندان نادان دنبال می‌شویم، چون نمی‌خواهیم در تلاش و کوشش خود غرق شویم و می‌خواهیم به خدا توکل کنیم، در تصمیم‌گیری منفعل شدیم. امروزه تاکید بیش از حد بر رشته های معنوی وجود دارد. ​​​

​

متأسفانه، معضل امروزی نتیجه تاب خوردن آونگ به طرف دیگر و اولویت ناروا بر «وسیله فیض» است، گویی مسیح تنها وسیله نیست. با این حال، نحوه توضیح آن را می شنوم که بدون رشته های نماز، خواندن، بشارت، روزه و غیره، وسیله واقعی فیض (مسیح) از دسترس خارج می شود. درست به نظر می رسد، اما اینطور نیست.

​​

من که در وسط این دو افراط قرار گرفتم، شروع کردم به این که آنها فقط با ایمان زندگی کنند. ایمان منفعل نیست، زیرا ایمان منفعل، بر اساس یعقوب 2، به هیچ وجه ایمان نیست. همچنین ایمان بیش از حد فعال نیست، زیرا به ما توصیه شده است که برای وارد شدن به بقیه ایمان تلاش کنیم (عبرانیان 4).  

​

عیسی گفت: "من راه هستم..." راهی به راه وجود ندارد. عیسی راه است، مسیح باید اول بیاید و رشته ها طبیعتاً دنبال خواهند شد.  

​

یک جهت جدید

در طول پنج دهه، من به آموزه‌های کتاب مقدس بر نهادها و سنت‌های انسانی اهمیت می‌دهم، زمانی که آنها آشکارا کتاب مقدس را انکار می‌کنند و از آن سرپیچی می‌کنند. تفرقه در کلیسا زشت است، اما وحدت زمانی که با سازش و نافرمانی همراه باشد زشت است. به همین دلیل، من معتقدم که هر مسیحی مؤمن باید دانش آموز کتاب مقدس باشد و خود را در برابر عیسی مسیح و برادران وفادار پاسخگو کند. علاوه بر این، اعتقاد من این است که پذیرش تدریس بر اساس هر سخنران بدون مطالعه شخصی غیرمسئولانه است.

​

مردن و فروتنی و خودم

بدون ترس از تناقض یا وجدان، مجبور شده‌ام تفکرم را در مورد هر آموزه‌ای که به من آموزش داده شده معکوس کنم. صلیب بیش از یک رویداد تاریخی است. این روشی از زندگی را نشان می دهد که در حال مرگ است. ذاتاً خدای پدر، خدای پسر را تجلیل می کند، همانطور که پسر خدا تسلیم اراده پدر می شود. خدا، روح القدس، انجیل را الهام کرد که پدر و پسر را با کلمات بسیار کمتری در مورد خود تجلیل می کند. برای اینکه خدا را به درستی درک کنم، مجبور شدم به طور مداوم غرور درونم را که اصرار دارد حق با من است، از بین ببرم. بنابراین باید برای همه ایمانداران وفادار به عیسی مسیح باشد.  

​

یک هدف خداپسندانه

برکت و دستور خداوند به بشر این است که "بارور شوید و زیاد شوید و زمین را پر کنید..." (پیدایش 1:28). یک جزء بیولوژیکی در اراده خداوند وجود دارد که بشریت تکثیر شود. با این حال، عیسی یک مورد روحانی را نیز اضافه کرد: «پس بروید و شاگرد بسازید... به آنها بیاموزید که هر آنچه را که من دستور دادم پیروی کنند...» (متی 28:19). مردان و زنان با بچه دار شدن زمین را پر می کنند که آنها هم بچه دار می شوند. ضرب به روش دیگری نمی تواند اتفاق بیفتد. در اقتصاد خدا، ضرب به چیزی بیش از یک عمل فیزیکی نیاز دارد. به مثالی نیاز دارد که منجر به بلوغ مسئولانه شود. حتی بیشتر از آن، مسئولیت شاگردی مستلزم یک زندگی درونی در شاگردساز با آمادگی برای دست کشیدن پرهزینه از تأثیرات فاسد است. استقرار کشیشان و معلمان به گونه ای که گویی آنها تنها کسانی هستند که در کلیسای عیسی کار می کنند، به همان اندازه ویرانگر است که پادشاهان در اسرائیل باستان.  

​

سخنی برای خوانندگان من

اگر از مصائب و مرگ پروردگارمان بهره برده اید، مسئول انتقال پیام او به دیگران هستید. پولس به شاگرد خود تیموتائوس گفت: «آنچه را که در حضور شاهدان بسیار از من شنیدی، به مردان مؤمن بسپار که می توانند دیگران را نیز تعلیم دهند.» (۲ تیموتائوس ۲:۲) سؤال شما این است که آیا شما یک پیرو وفادار هستید؟ سپس به ساختن شاگردان وفادار بپردازید!  

​