Over Joe Durso
JOE DURSO werd geboren in Brooklyn, NY in 1953, zijn grootouders waren Italiaanse immigranten. Hij studeerde in 1980 af aan het Elohim Bible Institute en behaalde in 1989 een Master's degree aan het Trinity Theological Seminary. De afgelopen tien jaar heeft hij talloze mannen tot discipelen geleid in de Capitol Hill Baptist Church. Voorheen was hij de oprichter en directeur van het ministerie Teens Under Fire, een drugsbewustzijnsprogramma dat tieners bereikte op middelbare scholen in de provincies Baltimore en Anne Arundel in Maryland. Joe is diep gepassioneerd over zijn christelijk geloof op de begane grond. Hij schrijft aan de gekwetste, verbijsterde, verloren en gebroken harten. Zijn boodschap is er een van hoop, zoals te vinden op de pagina's over de Schrift.
In 1967 kwam ik tot een reddende kennis van Jezus Christus nadat ik op televisie een kruistocht van Billy Graham had gezien. De afwezigheid van een evangeliepredikende kerk gedurende de volgende zes jaar was nadelig voor mijn geestelijk welzijn. Zonde begon een probleem te worden omdat er geen groei plaatsvond door de bediening van het woord.
In 1973 nam ik uit wanhoop contact op met de bediening van Billy Graham. Leven in zonde was voor mij als wedergeboren christen geen optie. Tijdens die donkere dagen kwamen zelfs zelfmoordgedachten bij me op.
Ik regelde een interview met een predikant in de Calvary Baptist Church in Manhattan. Nadat ik het zondeprobleem had aangepakt, begon ik een kerk dichter bij huis te bezoeken en me aan te sluiten in Brooklyn, New York.
Tijdens de volgende dagen werd het christendom levendig toen de studie van het Woord van God een bron van leven voor mij werd. Fellowship was overvloedig in die tijd van mijn leven; mensen gaven, zorgzaam en bereid om zichzelf te delen zonder voorbehoud. Ook mijn vrouw raakte erg betrokken en bleek een zeer bekwame partner te zijn. Ik ging twee jaar naar de New York School of the Bible en merkte dat het zeer vruchtbaar was voor mijn leven en mijn spirituele opvoeding.
In 1977 verhuisden we naar West-New York en bezochten we het Elohim Bible Institute, waar de president was teruggeroepen naar de Verenigde Staten na jarenlange zendingsdienst in Soedan, Afrika. De school ging niet zozeer om hoge academische vaardigheden, maar om een goed afgeronde opleiding. Opleiding omvatte de studie van de Bijbel en ook christelijke diensten in bedieningen zoals gevangenissen, verpleeghuizen, migrantenkampen, campings en reddingsmissies.
De voorzitter, Donald Perkins, maakte veel blijvende indruk op mij, maar geen enkele was zo vruchtbaar als de ene... ontvangen op een zeer noodlottige dag. Bij binnenkomst in de kapel bleek wat klonk als pratende mannen de president te zijn die aan het bidden was. Tegen die tijd had ik veel gebedsbijeenkomsten bijgewoond, veel in de kerk, en er was een... vroeg Zondagochtend bijeenkomst op school die verplicht was voor alle mannen. Bidden is praten met God; tot die dag had ik echter nog nooit iemand horen praten tot God zoals hij deed. Het was zo persoonlijk, intiem en gepassioneerd dat je zou denken dat God in de kamer was. Ik had het gevoel alsof ik een privégesprek binnendrong. Dat was de dag die me in een denkwijze van intimiteit met God bracht die tot op de dag van vandaag voortduurt, en ongetwijfeld nog reëler zal zijn in de eeuwigheid.
De volgende vijftien jaar waren turbulent; ze brachten betekenis en begrip van de term spirituele oorlogsvoering. Tegenwoordig is die term meestal gereserveerd voor charismaten die aan de rand van het christendom lijken te leven. Als ik verwijs naar geestelijke oorlogvoering, dan is dat met de bijbelse betekenis die wordt gevonden in passages als Efeziërs zes. Het feit blijft dat op twee na alle boeken in het hele Nieuwe Testament in meer of mindere mate verwijzen naar demonische activiteit.
In 1995 keerde ik terug naar het geloof zoals ik het in het begin begreep. Net zoals de Kerk terugkeert naar de Doctrines of Grace die ze tijdens de Reformatie ontving. Dus keerde ik terug naar een volledig begrip van het evangelie.
Gods soevereiniteit als zwak leren is de genade van God verduisteren. Ik hou van de woorden van John MacArthur, die zegt: ik heb me beziggehouden met het diep ingaan op het woord van God, en ik laat de adem van mijn bediening aan Hem over. Ik verlang ernaar diep in het hart van Christus te kijken, Hem goed te kennen, zodat ik Hem aan anderen kan uiten op een manier die Zijn genade waardig is.
Als u Jezus ziet zoals Hij bedoeld is om gezien te worden, stel dan uw geloof in de Jezus van de Bijbel, vertrouw volledig op Hem met uw geest, emoties en wil; dan zet je je vertrouwen in de juiste plaats. Uw geloof zal zegevierend, reddend, toe-eigenend en activerend geloof worden. Niettemin MOET JE JEZUS ZIEN!
Enige tijd na de wisseling van het nieuwe millennium werd ik me ervan bewust dat de christen cultuur was veranderd en passiviteit was over-activiteit geworden. Begin jaren zeventig was het modewoord 'laat gaan en laat God'. Zovelen van ons volgden ons als onwetende schapen, wilden niet toegeven aan zelfinspanning en verlangend om op God te vertrouwen, werden passief in onze besluitvorming. Tegenwoordig wordt er te veel nadruk gelegd op de spirituele disciplines.
Helaas is het dilemma van vandaag een gevolg van het slingeren van de slinger naar de andere kant en het plaatsen van een onnodige prioriteit op de "middelen" van genade" alsof Christus niet het enige middel was. De manier waarop ik het echter hoor uitleggen, is zonder de disciplines van bidden, lezen, evangeliseren, vasten, enz. het eigenlijke middel van genade (Christus) wordt onbeschikbaar gemaakt. Het klinkt correct, maar dat is het niet.
Verscholen in het midden van deze twee uitersten, begon ik de noodzaak te zien van de rechtvaardigen om door geloof te leven. Geloof is niet passief want een passief geloof is helemaal geen geloof, volgens Jakobus 2. Het geloof is ook niet overactief omdat we worden vermaand te werken om de rest van het geloof binnen te gaan (Hebreeën 4).