Rreth Joe Durso
JOE DURSO lindi në Brooklyn, NY në 1953, gjyshërit e tij ishin emigrantë italianë. Ai u diplomua në Institutin Biblik Elohim në 1980, mori një diplomë Master nga Seminari Teologjik Trinity në 1989. Gjatë dhjetë viteve të fundit, ai ka dishepulluar shumë burra në Kishën Baptiste të Capitol Hill. Më parë, ai ishte themeluesi dhe drejtori i ministrisë Teens Under Fire, një program ndërgjegjësimi ndaj drogës që arrinte adoleshentët në shkollat e mesme në qarqet Baltimore dhe Anne Arundel të Maryland. Joe është thellësisht i pasionuar për besimin e tij të krishterë në nivelin e tokës. Ai u shkruan njerëzve të lënduar, të hutuar, të humbur dhe me zemër të thyer. Mesazhi i tij është një mesazh shprese siç gjendet në faqet e Shkrimit.
Në vitin 1967, arrita në një njohuri shpëtimtare për Jezu Krishtin pasi pashë një kryqëzatë të Billy Graham në televizor. Mungesa e një kishe që predikonte ungjillin gjatë gjashtë viteve në vijim ishte e dëmshme për mirëqenien time shpirtërore. Mëkati filloi të bëhej problem sepse rritja nuk ndodhi nëpërmjet shërbesës së fjalës.
Në vitin 1973, iu afrova ministrisë së Billi Grahamit nga një akt dëshpërimi. Të jetuarit në mëkat nuk ishte një opsion për mua si një i krishterë i rilindur. Mendimet e vetëvrasjes më kaluan në mendje gjatë atyre ditëve të zeza.
Organizova një intervistë me një shërbëtor në Kishën Baptiste të Kalvarit në Manhatan. Pasi u përballa me problemin e mëkatit, fillova të vizitoja dhe u bashkua me një kishë më afër shtëpisë në Bruklin, Nju-Jork.
Gjatë ditëve në vijim, krishterimi u bë i gjallë ndërsa studimi i Fjalës së Perëndisë u bë një burim jete për mua. Shoqëria ishte e bollshme në atë kohë të jetës sime; njerëzit po jepnin, kujdeseshin dhe ishin të gatshëm të ndanin veten pa rezerva. Gruaja ime u përfshi gjithashtu shumë dhe u pa se ishte një partnere shumë e aftë. Unë ndoqa Shkollën Biblike të Nju Jorkut për dy vjet dhe e pashë të ishte shumë frytdhënëse në jetën time dhe edukimin tim shpirtëror.
Në vitin 1977, u larguam në Nju Jorkun Perëndimor dhe ndoqëm Institutin Biblik Elohim, ku presidenti ishte thirrur në Shtetet e Bashkuara nga vitet e shërbimit misionar në Sudan, Afrikë. Shkolla nuk kishte të bënte aq shumë me aftësi të larta akademike, por me një arsim të plotë. Arsimi përfshinte studimin e Biblës dhe gjithashtu shërbime të krishtera në shërbime të tilla si burgje, shtëpi pleqsh, kampe emigrantësh, kampingje dhe misione shpëtimi.
Presidenti, Donald Perkins, më la shumë përshtypje të qëndrueshme, por asnjëra nuk ishte aq e frytshme sa ajo e marrë në një ditë të mbushur me fat. Me të hyrë në kishë, ajo që dukej sikur po flisnin burra doli të ishte duke u lutur presidenti. Në atë kohë, unë kisha marrë pjesë në shumë mbledhje lutjesh, shumë në kishë, dhe kishte një mbledhje herët në mëngjes të së dielës në shkollë që ishte e detyrueshme për të gjithë burrat. Të lutesh është të flasësh me Perëndinë; megjithatë, deri në atë ditë, nuk kisha dëgjuar kurrë dikë t'i fliste Perëndisë ashtu siç fliste ai. Ishte aq personale, intime dhe pasionante sa do të mendoje se Zoti ishte në dhomë. Më dukej sikur po ndërhyja në një bisedë private. Ajo ishte dita që më futi në një mentalitet intimiteti me Zotin që vazhdon deri më sot dhe pa dyshim do të jetë edhe më real në përjetësi.
Pesëmbëdhjetë vitet e ardhshme ishin të trazuara; sollën kuptimin dhe kuptimin e termit Luftë shpirtërore. Sot ai term zakonisht rezervohet për karizmatikët që duket se jetojnë në kufijtë e krishterimit. Kur i referohem Luftës Shpirtërore, është me kuptimin biblik që gjendet në pasazhe të tilla si gjashtë Efesianëve. Fakti mbetet se të gjithë, përveç dy librave në të gjithë Dhiatën e Re, i referohen veprimtarisë demonike në një masë ose në një tjetër.
Në vitin 1995 iu ktheva besimit siç e kuptova që në fillim. Ashtu si Kisha po kthehet te Doktrinat e Hirit të marra në Reformim. Kështu që u ktheva në një kuptim të plotë të Ungjillit.
Të mësosh sovranitetin e Perëndisë si të dobët do të thotë të errësosh hirin e Perëndisë. Më pëlqejnë fjalët e John MacArthur-it, i cili thotë, jam shqetësuar të hyj thellë në fjalën e Perëndisë dhe ia lë frymën e shërbimit tim Atij. Dëshiroj të shikoj thellë në zemrën e Krishtit, ta njoh Atë mirë, në mënyrë që t'ua shpreh Atë të tjerëve në një mënyrë të denjë për hirin e Tij.
Nëse e shihni Jezusin ashtu siç është menduar për t'u parë, besoni te Jezusi i Biblës, besoni tek ai tërësisht me mendjen, emocionet dhe vullnetin tuaj; atëherë do ta vendosni besimin tuaj në vendin e duhur. Besimi juaj do të jetë fitimtar,
duke shpëtuar, përvetësuar dhe aktivizuar besimin. Megjithatë, JU DUHET TA SHIKONI JEZUSIN!
Diku pas kalimit të mijëvjeçarit të ri, u bëra i vetëdijshëm se kultura e krishterë kishte ndryshuar dhe pasiviteti ishte kthyer në mbi-aktivitet. Në fillim të viteve shtatëdhjetë, fjala kryesore ishte "lëre të shkojë dhe lëre Zotin". Pra, shumë prej nesh që e ndiqnin si dele injorante, duke mos dashur të kënaqeshin me vetë-përpjekjen dhe duke dashur të besonin te Perëndia, u bënë pasivë në vendimmarrjen tonë. Sot ka një mbitheksim në disiplinat shpirtërore.
Fatkeqësisht, dilema e sotme është rezultat i lëkundjes së lavjerrësit në anën tjetër dhe vendosjes së një përparësie të panevojshme në "mjetet e hirit" sikur Krishti të mos ishte mjeti i vetëm. Megjithatë, mënyra se si e dëgjoj të shpjegohet është pa disiplinat e lutjes, leximit, ungjillëzimit, agjërimit, etj., mjeti aktual i hirit (Krishti) bëhet i padisponueshëm. Tingëllon e saktë, por nuk është ashtu.
I zhytur në mes të këtyre dy ekstremeve, fillova të shoh një nevojë që ata të jetojnë vetëm me besim. Besimi nuk është pasiv sepse një besim pasiv nuk është aspak besim, sipas Jakobit 2. As besimi nuk është tepër aktiv, sepse ne jemi këshilluar të punojmë për të hyrë në pjesën tjetër të besimit (Hebrenjve 4).
Jezusi tha, "Unë jam udha..." Nuk ka asnjë rrugë për në rrugën. Jezusi është rruga, Krishti duhet të vijë i pari dhe disiplinat do të pasojnë natyrshëm.
Një Drejtim i Ri
Gjatë pesë dekadave, kam arritur të vlerësoj mësimet biblike mbi institucionet dhe traditat njerëzore kur ato qartazi mohojnë dhe nuk i binden shkrimeve të shenjta. Ndarja në kishë është e shëmtuar, por edhe uniteti është i shëmtuar kur shoqërohet me kompromis dhe mosbindje. Për këtë arsye, unë besoj se çdo i krishterë besimtar duhet të jetë student i Biblës dhe ta bëjë veten të përgjegjshëm ndaj Jezu Krishtit dhe vëllezërve besnikë. Për më tepër, është bindja ime që të pranosh mësimin e bazuar në çdo folës pa studim personal, është e papërgjegjshme.
Vdekja dhe përulja dhe Vetja
Pa frikë nga kontradikta apo ndërgjegjja, më është dashur të ndryshoj mendimin tim për pothuajse çdo doktrinë që më është mësuar. Kryqi është më shumë se një ngjarje historike; ai ilustron një mënyrë jetese që po vdes për veten. Në thelb Perëndia Atë e lartëson Perëndinë Birin ashtu siç Biri i Perëndisë i nënshtrohet vullnetit të Atit. Perëndia, Fryma e Shenjtë, frymëzoi Biblën që lavdëron Atin dhe Birin me shumë më pak fjalë për veten e Tij. Për të kuptuar siç duhet Zotin, më është dashur të vras vazhdimisht krenarinë brenda meje që këmbëngul se kam të drejtë. Kështu duhet të jetë me të gjithë besimtarët besnikë në Jezu Krishtin.
Një qëllim hyjnor
Bekimi dhe udhëzimi i Perëndisë për njerëzimin janë: "Të jeni të frytshëm, shumëzohuni dhe mbushni tokën..." (Zanafilla 1:28). Ekziston një komponent biologjik në vullnetin e Zotit që njerëzimi të shumohet. Jezusi, megjithatë, shtoi edhe një frymërore: "Shkoni, pra, dhe bëni dishepuj ...duke i mësuar të ndjekin gjithçka që unë urdhërova..." (Mateu 28:19). Burrat dhe gratë mbushin tokën duke pasur fëmijë, të cilët nga ana e tyre kanë fëmijë. Shumëzimi nuk mund të ndodhë ndryshe. Në ekonominë e Perëndisë, shumëzimi kërkon shumë më tepër se një veprim fizik; kërkon një shembull që rezulton në pjekuri të përgjegjshme. Aq më tepër, përgjegjësia e dishepullimit kërkon një jetë të brendshme te dishepullbërësi me gatishmëri për heqje dorë të kushtueshme nga ndikimet korruptuese. Vendosja e Pastorëve dhe Mësuesve sikur të ishin të vetmit që punonin në Kishën e Jezusit është po aq shkatërrues sa mbretërit në Izraelin e lashtë.
Një fjalë për lexuesit e mi
Nëse keni përfituar nga vuajtjet dhe vdekja e Zotit tonë, ju jeni përgjegjës për përcjelljen e mesazhit të Tij te të tjerët. Pali i tha dishepullit të tij Timoteut: "Gjërat që ke dëgjuar nga unë në prani të shumë dëshmitarëve, ua beso njerëzve besnikë, të cilët do të jenë në gjendje t'u mësojnë edhe të tjerëve". (2 Timoteut 2:2) Pyetja për ju është kjo, a jeni një ndjekës besnik? Atëherë, filloni të bëni dishepuj besnikë!